Mijn twee broers zijn de mensen die het langst mee lopen op mijn pad. Ons lijntje is en blijft altijd bijzonder vanwege onze bloedband. Al konden ze vroeger ook bloed irritant zijn en werd er net zo hard gevochten met hun kleine zusje als dat zij onderling met elkaar deden.

Afgelopen twee jaar ben ik in verschillende systemische opleidingen aan de slag gegaan met mijn eigen familiesysteem. En heb ik veel geleerd over wat het betekent om je eigen plek in te nemen. Van de drie kinderen van onze ouders sta ik op de derde plek. En als jongste zusje zou ik systemisch gezien bijvoorbeeld niet voor mijn oudere broers moeten zorgen. Dat is alleen anders gelopen…

Toen ik 17 was en mijn middelste broer een ernstig auto-ongeluk kreeg, weken in coma lag en wakker werd met een hersenstam beschadiging. Automatisch werd ik in de zorgmodus gezogen en kan je het ook zo zeggen van mijn plek getrokken en boven hem gezet. Ik kwam in een overlevingsstand terecht en pas jaren later werd ik mij daarvan bewust.

Ook nu blijft het soms een uitdaging om op mijn eigen plek te blijven. Doe ik dat niet, dan kan dit zomaar spanning geven: ga ik te veel zorgen, overnemen of kan ik mij zelfs schuldig voelen over gelukkig zijn. Dat is soms lastig om te verduren.  

In alles wat we samen beleven, alle mooie en minder mooi ervaringen, hebben ervoor gezorgd dat ik een diepe verbinding voel met mijn broers. Een broer en zus relatie die in de basis altijd goed is, ook al kunnen we elkaar weken of maanden niet zien of spreken. Ik weet, heb ik ze nodig? Dan staan ze klaar. En ben ik dankbaar dat ik het zusje ben van deze twee grote broers.

Wil je ook kijken naar jouw familiesysteem? Dat kan met een systemisch coachgesprek, neem dan contact op bij interesse.